Burgers vluchten voor El Fasher: “Velen zijn gewond, met schotwonden en uitgeput na het dragen van hun geliefden.”
Dit zijn strikt opiniestukken die de eigen stijl van de auteur weerspiegelen. Deze opiniestukken moeten gebaseerd zijn op geverifieerde feiten en respectvol zijn tegenover individuen, zelfs wanneer ze hun acties bekritiseren. Alle opiniestukken van personen die niet verbonden zijn aan de redactie van EL PAÍS, bevatten na de laatste regel de naam van een auteur – ongeacht hun prominentie – met vermelding van hun positie, titel, politieke voorkeur (indien van toepassing) of voornaamste beroep, of elk beroep dat gerelateerd is of was aan het behandelde onderwerp.
Een humanitaire hulpverlener van Plan International vertelt over de situatie van gezinnen die erin slagen te ontsnappen uit de hoofdstad van Noord-Darfur, nadat de stad is ingenomen door de Rapid Support Forces van Soedan.
De humanitaire crisis in Noord-Darfur heeft alarmerende proporties aangenomen. Sinds de rebellen van de Sudanese Rapid Support Forces eind oktober de controle over het strategische hoofdkwartier in El Fasher, de hoofdstad van Noord-Darfur, hebben overgenomen , zijn duizenden mensen wanhopig op reis gegaan naar Tawila, zo'n 65 kilometer verderop, om te ontsnappen aan geweld en honger. Hulpverleners van Plan International , een ngo die al sinds 1977 in Soedan actief is, beschrijven een erbarmelijke situatie met uitgeputte, gewonde en zwaar getraumatiseerde families.
Dit is het verhaal van Omer Diab (een fictieve naam om zijn anonimiteit te beschermen), een medewerker van de organisatie die families bijstaat die uit El Fasher uit Tawila vluchten:
Het was erg moeilijk om te zien in welke omstandigheden de families aankomen. De afstand tussen El Fasher en Tawila is 65 kilometer. Normaal gesproken zouden mensen die alleen reizen ongeveer twee dagen lopen of per ezel reizen. Maar sommige gezinnen met kinderen en ouderen hebben er wel vijf dagen over gedaan.
Helaas heeft niet iedereen die uit El Fasher is gevlucht het gehaald. Velen van hen die dat wel zijn, verkeren in extreme nood en klampen zich vast aan de hoop om herenigd te worden met familieleden van wie ze onderweg gescheiden zijn geraakt. Ze zijn getuige geweest van of hebben te maken gehad met hinderlagen van milities en hebben moeten bedelen om hun leven.
Velen komen aan met alleen de kleren die ze aanhebben. Geen eten, geen water, niets.
Velen arriveren met alleen de kleren die ze aanhadden. Geen eten, geen water, niets. Sommigen hebben hun waardevolle spullen moeten afstaan ter bescherming. Velen arriveren gewond, met schotwonden, en uitgeput na dagenlang hun dierbaren te hebben gedragen. Ze hebben dringend ziekenhuisopname en behandeling nodig. De wegen zijn in erbarmelijke staat, overal liggen lijken.
De impact van anderhalf jaar belegeringVeel van de gezinnen met wie we spraken, hebben door de belegering al meer dan een jaar geen toegang tot voedsel. De meesten zijn ernstig ondervoed en hun gezondheid is drastisch verslechterd door de uitputting van de reis. Sommigen storten bij aankomst gewoon in.
Maandenlang hebben ze overleefd door veevoer te eten. Vrouwen, kinderen, ouderen en mensen met een beperking zijn het zwaarst getroffen. Het is hartverscheurend om te zien hoe mensen instorten bij aankomst in het opvangcentrum. Velen van hen moeten we direct naar het ziekenhuis brengen voordat we ze in de kampen kunnen registreren. Ook familieleden in El Fasher zijn getroffen door deze crisis.
De meesten zijn ernstig ondervoed en hun gezondheid is drastisch verslechterd door de uitputting van de reis. Sommigen storten bij aankomst gewoon in.
Sommigen zijn veilig in Tawila aangekomen. Van anderen weten we nog steeds niets en we vrezen het ergste. Een van onze kameraden verloor zijn vader en broer na hun ontvoering. We weten niet wat er met hen is gebeurd. Het zijn zeer moeilijke dagen geweest. Mannen en jongens lopen een bijzonder risico op ontvoering, detentie, standrechtelijke executies en marteling.
Wat me het meest heeft getroffen, is de fysieke en mentale toestand van de families bij aankomst. Velen zijn zo uitgemergeld dat zelfs hun eigen familieleden hen niet herkennen. Na maanden zonder voedsel of water, en nu gedwongen dagenlang te lopen om aan het conflict te ontsnappen, zijn ze uitgeput en uitgehongerd. Als je niet bij naam genoemd wordt, herken je ze niet.
Er is ook geen communicatie tussen families, dus velen kamperen in opvangcentra in afwachting van de komst van hun dierbaren. Het is hartverscheurend om hun wanhoop te zien en te horen.
Families vertellen ons dat ze zich niet veilig voelen. Veel van de mensen die we opvangen, zijn na de aanval op het Zamzam-kamp op 15 april aanvankelijk naar El Fasher verhuisd, en nu moeten ze opnieuw vluchten. Ze zijn gefrustreerd omdat ze het gevoel hebben dat ze geen rust kunnen vinden.
Niemand slaapt. Ook wij hebben sinds het begin niet kunnen rusten. Toch blijven we als humanitaire hulpverleners standvastig, wetende dat we ondanks de uitdagingen moeten reageren. We richten ons op oplossingen, niet op obstakels.
EL PAÍS
